Skellti mér í bíó um daginn...

Horfði á þessa ljómandi fallegu og hrífandi frásögn af ungum dreng - óhörnuðu hjarta, sem reynir að fóta sig á svelli lífsins. Þetta var kannski fyrst og fremst þroskasaga ungs manns sem lærir að þekkja sjálfan sig í síbreytilegum veruleika. Segja má að hann takist á við bæði hið illa í heiminum og í sjálfum sér en leiti inn á við og finni sig, sem og hvernig hann vilji hafa drykkinn sinn. Hann uppgötvar smám saman að það er engum hægt að treysta en um leið leitar á hann sú áleitna spurning hvort hægt sé að fara í gegnum þetta líf án þess að leyfa sér að verða ástfanginn og berast áfram með tilfinningunum einum saman.

Bond klikkar ekki.